Opmerkingen

De laatste weken heb ik ervaren dat mensen heel erg lief zijn. Positieve ervaringen en reactie's zijn volop aanwezig.

Toch valt een enkele botte opmerking niet altijd even goed.
Gelukkig kan ik al veel beter relativeren dan enige tijd terug en weet ik dat het vaak goed bedoeld wordt maar ik merk toch dat bepaalde opmerkingen nog een tijdje in mijn hoofd nasuizen.
Moet ik natuurlijk niet laten gebeuren want dat kost veel te veel energie die ik beter voor iets anders kan gebruiken.

In het ziekenhuis heb ik het boek onboezemingen over borstkanker van Frieda Joris gelezen en in dit boek zijn een aantal pagina's opgenomen voor onwennige bezoekers.
Een aantal punten zijn voor mij heel herkenbaar geworden de afgelopen weken, hieronder een kleine opsomming:

Zeg niet:

• Ik weet wat je voelt. Ik begrijp wat je meemaakt. Ik besef waar je door moet (nee, dat weet, begrijp of besef je niet, behalve als je hetzelfde hebt meegemaakt.
• Zo'n borst heb je toch voor niets meer nodig (zodra je er zelf mee te maken hebt , weet je wat je mist)
• Als ik mocht kiezen, had ik nog het liefste borstkanker (was het maar een kwestie van kiezen)
• Kaal worden is niet erg, het haar komt echt wel weer terug (wees dan solidair en scheer je eigen hoofd ook kaal)

Vertel niet:

• Verhalen over andere zieken, hoe heroisch die met hun kwaal omgingen.
• Verhalen van A of B waarvan je de daadwerkelijke details niet weet. (elk verhaal is anders en als buitenstaander weet je vaak de details niet) Als je gericht aan A of B vraagt wat de beperkingen nog zijn dan hoor je dat ze de zware boodschappen zelf niet meer kunnen dragen, de zware dingen in het huishouden aan een ander overlaten, niet meer met de "klier weg arm" in de zon zitten uit angst voor oedeem en bang zijn voor elke muggensteek. Kortom met hun beperking hebben ze leren leven. Buitenstaanders weten dit vaak niet.
• Grapjes over borsten, tenzij je zelf borstkanker hebt gehad.

Car