Fokke & Sukke

Kankerwijven onder elkaar

Als ode aan al die moedige vrouwen die door kanker zijn getroffen organiseert Viva la Donna jaarlijks op 29 mei Viva la Donna Day de Nationale Verwendag voor Vrouwen met kanker.
Ook dit jaar zetten vele honderden salons, instituten, kappers, visagisten, masseurs en vele anderen zich in om tienduizenden vrouwen een heerlijk verwenmoment te bezorgen.

Soms vraag ik me wel eens af hoe lang kan en mag je gebruik blijven maken van dit soort activiteiten.
Op de site van Viva la Donna staat echter:
Je blijft lotgenote!
Een op de drie vrouwen wordt getroffen door kanker en daardoor blijf je levenslang kankerpatiënt ook al ben je allang genezen verklaard.
Stichting Viva la Donna maakt geen onderscheid tussen vrouwen met een bepaalde soort kanker of de periode dat de kanker achter de rug is. Wij zetten ons in voor alle vrouwen die door kanker zijn getroffen en doen dit samen met vele vrijwilligers.

We hebben deze dag dan ook aangegrepen om met een paar bloggenoten of tewel kankerwijven uit verschillende delen van het land die elkaar vrij intensief gevolgd hebben bij elkaar te komen.
Een dagje "therapeutisch" bezig zijn waarbij de lol voorop stond.
Bij de Soul Essentials in Almere stond de tafel vol met lekkers en s'middags kwam daar onze eigen meegebrachte lunch ook nog eens op tafel.
Ik werd verwend met een pedicure behandeling, kreeg een chakrahealing (waarvan ik me het nut afvraag) en een heerlijke massage.
Merk dat ik me steeds meer afzijdig ga houden van de ervaringen van nieuwe mensen want die hakken er toch nog steeds behoorlijk in.
Zo was er gisteren een vrouw die 1 1/2 jaar geleden was uitbehandeld en nu toch uitzaaiingen bleek te hebben. En een opgegeven jonge alleenstaande moeder.
Dit soort ervaringen wil ik eigenlijk niet meer horen, ik wil me niet realiseren dat het heel goed zou kunnen dat er bij een van de kankerwijven in de toekomst toch uitzaaiingen aan het licht komen.

Mandy, Dees, Marloes, Diana, Linda, Mariska en Carla

Het was gezellig meiden.
Heb het al eerder gezegd ben blij dat ik jullie tegen het lijf geblogd ben. Op naar een volgende meeting want we hebben toch maar mooi elke keer iets met elkaar te vieren..

Car

Onwetendheid over cholesterol na overgang

Afgelopen week sprak ik twee vrouwen, allebei (ex) borstkankerpatient en mede door de hormoontherapie in de overgang gekomen. (toegediende chemo zowel FEC als FAC)
Ze vertelde onafhankelijk van elkaar het verhaal dat sinds enkele maanden hun cholesterol flink was verhoogd, een had hierdoor zelfs hartklachten gekregen en was gekatheteriseerd.

Maandag las ik:

Onwetendheid over cholesterol na overgang

De helft van de vrouwen in de overgang heeft een verhoogd cholesterol.
Maar slechts heel weinig vrouwen weten dit. Zelfs zorgverleners zijn vaak onwetend.

Opvliegers, slapeloosheid, prikkelbaarheid; iedereen kent deze verschijnselen van de overgang wel.
Maar slechts 4 procent van de vrouwen noemt (met een beetje hulp) een verhoogd cholesterolgehalte. Zelfs huisartsen blijken er niet alert genoeg op te zijn. Vrouwen worden dan ook vaak niet tijdig getest op hun cholesterolgehalte.
Het cholesterol stijgt tijdens de overgang door een daling van het vrouwelijk hormoon oestrogeen. Hierdoor stijgen zowel cholesterolgehalte als lichaamsgewicht.
Hiermee neemt ook het risico op hart- en vaatziekten toe.

Hart- en vaatziekten zijn doodsoorzaak nummer één in Nederland. Lange tijd werd gedacht dat vrouwen van nature beschermd waren tegen deze aandoeningen. Dit is dus echter alleen vóór de overgang zo. Na de overgang hebben vrouwen er zelfs meer last van dan mannen.

(bron: gezondheidsNet; AD)

Iets om in de gaten te houden.

Car

Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan...

Het werd me duidelijk vorige week, ik liep mezelf voorbij te rennen, zag het gewoon gebeuren en greep niet in.
Alleen ik zelf kan voor mezelf zorgen, mijn eigen grenzen stellen.
In theorie en aan een ander kan ik het allemaal heel goed vertellen, wees assertief, kom op voor jezelf. Nu nog zelf toepassen.
Na de vakantie in Turkije is het dagelijkse ritme weer opgepakt.
M. doet niet meer dan slapen thuis, verdrinkt letterlijk in het werk. (ben het niet vergeten schat, in het weekend werk je de gigantische strijk weg)
K. vermaakt zich goed op school en met vrienden en ik merk dat ik mijn week steeds voller ga plannen.
Doktersbezoeken, sociale afspraken, sporten en werk.
Dat laatste liep een beetje uit de hand, ik hield me niet aan de afgesproken uren. De oude Car was er weer, iets TE enthousiast.
Af en toe moet er ook nog eens iets in huis gebeuren (moet zeggen dat ik daar na het afgelopen jaar wel een stuk makkelijker in ben geworden) want die taak ligt tegenwoordig ook weer bijna geheel op mijn bordje.
Ik was bezig om snoeihard in mijn eigen valkuilen te rennen.
Maar... ik heb het aangegeven en ik doe vervolgens weer even een stapje terug.
Ik realiseerde me ook dat het afgelopen jaar echt een jaar van ontstressen is geweest, moet ik toch iets van hebben geleerd. Nu nog in de praktijk toepassen.

Car

Aankomst Roparun

Wat een fantastisch weer hier in Nederland.
Met een heel ander gevoel dan vorig jaar hebben we vandaag de Roparun lopers binnengehaald op de Coolsingel.
Op dit soort dagen realiseer ik me weer hoe heel anders de situatie op dit moment is in vergelijking met vorig jaar om deze tijd.
Toen net mijn tweede chemo achter de rug en voor de eerste keer met kale kop verstopt onder hoofddoek de stad in.
Toen de eerste lopers binnenkwamen rolden de tranen spontaan achter mijn zonnebril door.
Nu eerst heerlijk een tijdje op het terras van Staal vertoefd, M. genietend van de Beurs klokken die hij al enige maanden niet meer hoort. Om kwart over drie kwam team 112 aan.

Car

Overpeinzingen op moederdag 2008

Moederdag, ik vond het altijd complete onzin.
Een dag flink uitgebuit door de commercie, de bloemen zijn twee keer zo duur en waarom zou je op een door anderen bepaalde dag aandacht aan je moeder besteden ?
Het hoorde voor mij bij verplichtingen en daar heb ik een hekel aan.
Zodra ik zelf moeder werd was er niets leuker dan op deze dag vol trots je (kleine) kind voor je te zien staan met een zelf geproduceerde tekening, asbak of voorgedragen gedicht.
K. vroeg mij afgelopen week wat ik voor moederdag wilde hebben, niets was mijn antwoord ik vind het onzin.
Vanmorgen zat hij met een brede glimlach aan de ontbijttafel met een snel ingepakt klein doosje in zijn hand. Uit het doosje kwamen een aantal van mijn eigen sieraden die hij weer ingepakt had.
Omdat ik niets wilde hebben en hij geconcludeerd had dat ik toch voornamelijk dezelfde sieraden draag, kreeg ik ze nog een keer, hij wilde toch benadrukken dat het moederdag was.
Vervolgens is hij voor de rest van de dag vertrokken, op pad met een vriendin.

Het afgelopen jaar werd ik opeens met mijn eigen sterfelijkheid geconfronteerd en ben me ook gaan realiseren dat het heel normaal is dat mijn eigen moeder die 72 jaar is er over een aantal jaren niet meer zal zijn.
Ik moet er alleen momenteel even niet aan denken, kan er spontaan van gaan huilen.
Ik kan niet begrijpen dat een moeder tegen haar eigen kind de uitspraak doet: “Jij hebt mij niet meer nodig”, een kind heeft zijn moeder altijd nodig en een moeder haar kind.
Het ontbreken van een moeder brengt of zij nu overleden is of gewoon nog ergens rond loopt zoveel verdriet met zich mee, herinneringen en successen kunnen niet meer gedeeld worden, je wortels zijn doorgesneden.
In mijn dagelijks leven speelt de angst om dood te gaan niet meer echt mee, we leven NU en we zien wel hoe het loopt, ik ga van het scenario uit dat ik minimaal net zo oud mag worden als mijn eigen moeder.
Mocht het toch anders lopen dan zien we dat op dat moment wel weer.
Toch realiseerde ik me ook afgelopen week weer mede naar aanleiding van een gesprek met E. dat verzekeringstechnisch zowel mijn eigen sterfelijkheid als die van mijn moeder een zeker voorval is.
Door de borstkanker is het 5 jaar niet mogelijk om een levensverzekering af te sluiten, voor mijn ma is haar leeftijd bepalend. Je verzekert tenslotte onzekere voorvallen.

Vanmiddag op moederdag kunnen mijn ouders gelukkig nog bij ons komen eten, misschien moet ik de nog komende moederdagen toch iets meer gaan koesteren.

Car

Roparun

Dit jaar doet Roos een directe collega van M. voor de 2e keer mee met de Roparun als chauffeur.
Jessica een lotgenoot van Herstel en Balans fiets 265 kilometer mee. Een ongeloofelijke prestatie.
Het toeval wil dat Roos en Jessica in hetzelfde team zitten.
Dat betekent zaterdagochtend vertrek om 07.15 naar Parijs om daar rond 17.16 met de echte wedstrijd te starten en maandag weer te finishen op de Coolsingel in Rotterdam.
De exacte tijden staan op http://www.roparun.nl/, en het team is tevens te volgen via de site van het team http://team112.nl/
Radio Rijnmond doet heel het weekend verslag van het evenement.

Het wordt heerlijk weer dit weekend en als je nog geen plannen hebt, op de Coolsingel is het maandag feest !!!
En als extraatje, Roos moet het laatste stuk meerennen haha..

Wij gaan Roos en Jessica maandag binnenhalen want uiteindelijk doen zij dit voor ons allemaal, direkt of indirekt krijgen we helaas bijna allemaal met die ....ziekte te maken.

Wat is Roparun?
De Roparun is een loopevenement van 530 kilometer waarbij mensen, in teamverband, een sportieve prestatie leveren om op die manier geld op te halen voor mensen met kanker.
Ook wel een avontuur voor het leven genoemd.
Dat blijkt overigens ook uit het motto wat al jaren is: Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".
Een Roparunteam bestaat uit maximaal acht lopers die dus ieder gemiddeld zo'n 65 kilometer lopen oftewel meer dan 1 ½ marathon.
Daarnaast bestaat een team uit meestal vier tot zes fietsers en nog een aantal mensen in de begeleiding. Denk hierbij aan chauffeurs, verzorgers, cateraars en wegkapiteins.
Teams zijn zelf verantwoordelijk voor de invulling van deze taken en gemiddeld bestaat een team uit 25 personen.

Car

Weer veilig thuis

Na een heerlijk weekje Turkije zijn K. en ik gisteren weer veilig thuis gekomen. Een weekje zon en heerlijk eten. Zo in het voorseizoen zeker voor herhaling vatbaar maar hopelijk dan wel tesamen met M. Voor een langere periode of de zomerperiode geef ik echter toch de voorkeur aan de caravan.
In het begin van de week moest ik even wennen aan het alleen op vakantie zijn met mijn zoon. E. L. en L. hadden ook deze week geboekt in hetzelfde hotel en dat was gezellig.
Nogmaals bedankt E. L. en L.

En nee meiden, jullie aansporing heeft niet geholpen.ik heb niet gestokt, ben lui geweest meer dan een paar baantjes zwemmen en even op de trampoline gestaan heb ik niet gedaan.

Hier in Nederland blijkt het ook al enige dagen prachtig weer te zijn, fantastisch weer om naar de tuindagen in Arboretum Trompenburg te gaan om wat eenjarige planten te scoren. Heerlijk vindt ik het altijd om tussen de plantjes te struinen.
Het wordt echter spannend de komende weken.
De wijk waar we wonen is sinds de oplevering van de huizen onderhevig aan ernstige grond verzakkingen waardoor menige tuin de afgelopen jaren is weggezakt.
Na jaren procederen tegen de gemeente Schiedam wordt nu sinds een tweetal jaren de wijk opgehoogd. De tuinen moeten leeggehaald worden, worden afgegraven en voorzien van piepschuim waarna het 20 jaar niet meer zou zakken. En hier mogen we dan nog voor betalen ook.
In het gedeelte waar wij wonen valt het relatief gezien heel erg mee en daarbij hebben wij onze tuin de afgelopen 13 jaar al twee keer opgehoogd en menige zak aarde extra aangesleept.
Tesamen met enkele buren hebben wij dus absoluut geen zin om onze mooie tuin leeg te halen, een kapvergunning voor de bomen aan te vragen en na al het slopen zonder volgroeide heg te zitten. Binnenkort zal duidelijk worden of we wel of niet mee gaan (moeten) doen.
Geen nieuwe vaste planten dus meer in de tuin totdat er zekerheid is wat er gaat gebeuren.

Car