APK 2010

Vorige week stonden mijn jaarlijkse mammo en echo weer gepland.
Terwijl ik tussen de pletmachine zat moest ik net als voorgaand jaar praten als brugman om de medewerkster te overtuigen dat ik echt ook op een echo stond. Op de gang stierf M.ondertussen zeven doden toen hij wanneer ik al geruime tijd binnen was de radioloog naar binnen zag schieten. Uitslag was goed dus de zenuwen waren weer voor niets geweest.
Met deze goede uitslag op zak ging ik maandagmiddag alleen naar de internist voor de "handmatige controle", en het bespreken van de voortgang van de hormoontherapie. Dacht dat dat een fluitje van een cent zou worden, uitslag was tenslotte goed en als het aan mij lag kreeg ik een jaarrecept tamoxifen mee en waren we zo klaar.
Tijdens dit consult kreeg ik echter het dringende advies om mijn beslissing over het stoppen met de Zoladex(spuiten) toch  te herzien. Als het aan mijn arts ligt begin in weer. Dit ondanks het artikel wat ik hem vorig jaar heb overhandigd wat hij ook nogmaals had doorgelezen en de bekendheid bij hem dat er in het Avl soms anders word gedacht.
Ook kreeg ik te horen dat als het aan hem ligt ik niet stop na 5 jaar tamoxifen slikken maar gaan we er 7, 10 of onbeperkt van maken. Is lekker ik was juist begonnen met het aftellen van 2 1/2 jaar.
Zal de arts bijscholing achter de rug hebben of teveel recidieven onder ogen hebben gekregen ?
Ik ging enigsinds verward richting huis, volgende week staat ook nog eens de sterilisatie gepland. Beetje lullig als enige tijd later die eierstokken toch niet meer hun werk doen door de zoladex.
Maar wat als ik zijn advies niet opvolg en later blijkt toch dat er nog ergens een verdwaalde cel aan het groeien gaat ?

Na een nachtje slapen heb ik besloten om mijn arts een briefje te sturen met het verzoek om mee te werken aan een second opinion in het AVL.
Komt daar uit dat weer beginnen echt de beste keuze is dan doe ik dat. En anders dan blijf ik bij mijn besluit.
Mocht later dan blijken dat we toch die ene verdwaalde cel hebben gemist dan is het mijn eigen bewuste keuze.

Car

Eerste paal en Opa

Vandaag was een bijzondere dag met een lach en een traan. Een nieuw begin en een afscheid.

Vanmorgen is de eerste paal geslagen van "Villa Senior", de levensbestendige woning die mijn ouders na de zomer gaan bewonen.

Kort na het moment dat ik zelfstandig ben gaan wonen zijn zij verhuist naar een zonnige woning in Ommoord welke binnenkort te koop gezet zal worden. Ook al heb ik zelf nooit in het huis gewoont toch zal ook dit weer een periode zijn die word afgesloten, volgens K. zal het luchtje van opa & oma vast in het nieuwe huis niet meer aanwezig zijn.
Ondanks het woongenot met groen uitzicht wat ze hier jaren hebben genoten gaan ze,gelukkig nog samen, op 74 jarige leeftijd de stap zetten naar een vrijstaande woning in de wijk Nesselande, dicht in de buurt van mijn zus. De trap zal vooral door mijn moeder niet langer genomen hoeven worden.
Ma mocht zelf vanmorgen de eerste paal slaan.

De bouwvordering zullen door Mir weer worden bijgehouden via een blog http://gvkade.blogspot.com/

Afgelopen zondag is Opa van Maurik op 88 jarige leeftijd overleden, door ons eigenlijk altijd Opa Jaws genoemd.
Opa was een ware levensgenieter, bij elke gelegenheid die tot een feestje bestempeld kon worden was hij van de partij. Achter de geraniums zitten was niet zijn ding.
Vanmiddag is hij onder begeleiding van het Shantyikoor Rotterdam en een koor van het Rotterdams Wijktheater naar zijn laatste rustplaats gebracht. Voor zijn voormalige woning zijn er op zijn verzoek nog een paar vuurpijlen afgestoken.
Bij menige verjaardag of feestje vooral als het vergezeld zal gaan met eten zullen we aan je denken opa. Het zou mooi zijn als ook wij met zoveel energie zo oud mogen worden.

Car

Wereld

Donderdag morgen, drie heerlijke zonnige dagen heb ik alvast in mijn zak gestoken. Het melkmuiltje heeft weer wat kleur gekregen omdat ik regelmatig vergezeld van mijn boek neerstrijk op een bankje in een park of terras. Op straat leeft het echt mede door de grote aantallen studenten die Granada als studentenstad hebben ingenomen.
Mijn heupen vinden het iets minder die deden na twee dagen veelal bergopwaarts lopen al pijn en moeten bij elke aanvang van een wandeling weer op gang komen. 's Avonds gaan we gezellig samen op zoek naar een restaurant die op dit tijdstip van het jaar niet allemaal open blijken of pas na 22.00 uur op gang hopen te  komen. Het gemiddelde inkomen in Granada blijkt erg laag te liggen en de hordes toeristen ontbreken in deze tijd van het jaar nog.
Vanmorgen was het weer even iets minder en besloot ik voordat ik zo naar het Alhambra vertrek mijn mail door te spitten en de nieuwsberichten te lezen.
En nu zit ik dan al een tijdje met een knoop in mijn buik in de lobby van het hotel nadat ik nu op donderdagmorgen pas zie wat er gebeurd is met het 12 jarige Dordse meisje Milly.
In wat voor wereld leven we als je zelfs je kinderen moet gaan verbieden om overdag open te doen voor de buurman ? Hier kan je je kind als ouder toch niet tegen beschermen !

Car

Mee naar Granada

Maandagmorgen half vijf. Ondanks dat ik zo verstandig was om gisteravond de kaartjes voor het concert van Trijntje Oosterhuis weg te geven en vroeg mijn bed in te duiken ben ik op dit tijdstip niet zo blij. Vroeg opstaan is echt niet meer mijn ding.
Op de automatische piloot doe ik mijn ding zodat we om half zes op de taxi staan te wachten die ons naar het vliegveld zal brengen.
Onderweg naar het vliegveld vertelt dat taxichauffeur dat hij nog maar zes weken hoeft te werken, hij heeft een rijke vriendin aan de haak geslagen, die met 17 bloemenzaken binnen is, en gaat nu voor zijn zoon zorgen, het huishouden laat hij aan iemand anders over. Het is mooi geweest, ouder dan wij is hij niet.
Vol bravour vertelt hij over zijn twee wekelijkse tripjes naar Ierland en regelmatige vluchten naar Monaco. Wat zal hij daar doen vraag ik me later af.
Bij het vliegveld aangekomen vraagt hij of we op vakantie gaan waarop M. hem vertelt dat hij een weekje gaat werken in Granada en ik dit keer gezellig mee ga.
Al weglopend van de auto roept de taxichauffeur hem na dat hij toch eigenlijk maar een sukkel is !
Om twaalf uur zijn we in het hotel in Granada waar M. zich snel in zijn pak hijst. Samen eten we nog even snel een broodje waarna hij naar kantoor vertrekt.
Het zonnetje schijnt heerlijk en ik besluit het oude gedeelte van de stad te gaan bekijken. Via smalle, rustige gezellige straatjes kom ik op een klein pleintje vol met Spanjaarden waar ik enkele uren af en toe verdiept in een boek van de zon geniet. Wat kan het leven toch heerlijk eenvoudig zijn.

's Avonds eten we in een straatje vol met Oosterse zaakjes om om 10 uur richting de kamer te vertrekken.
We zijn moe. Ik van de zon. M. van het werken.

Car

Bart op zondag

Gisteravond zijn we naar Schiphol gereden om M. weer thuis te verwelkomen. Van te voren had ik Hello Goodbye visioenen, dit werd echter opgelost omdat het vliegtuig wat bochten had afgesneden waardoor M..al voorbij de douane was voordat wij bij het vliegveld arriveerde. Zo stond hij op ons en niet wij op hem te wachten.
Met K. opgevouwen achterin de cabrio zijn we met een auto vol verhalen en koffers naar huis gereden.

Afgelopen twee weken heeft hij ons via lange emails van zijn belevenissen op de hoogte gehouden.
Zo schreef hij vorige week zondag:

Het is hier nu 6 uur en ik ben wel wakker, de koffer inpakken en dan nog even slapen is het plan, omdat het in NL 10 uur is kijk ik even of ik Rijnmond kan ontvangen.Dat lukt en met gemengde gevoelens luister ik in Buenos Aires naar Bart op Zondag, de belangrijkste ingredienten ontbreken echter en ik kijk nu al uit naar volgende week zondag.

Na het lezen van dit stukje heb ik Bart Nolles van Radio Rijnmond benaderd met het volgende verzoek:

Hoi Bart,

Zondagmorgen luisterde ik met mijn zoon tijdens ons wekelijkse zondags ontbijt met broodje, eitje en sjutje naar jou programma. Mijn echtgenoot M. is op zakenreis en zat zondag alleen in een hotel kamer in Buenos Aires. Enige uren later zou hij vertrekken naar Sao Paulo.
Volgende week zondag zit hij zoals hij zelf ook schrijft in gezinsverband weer aan onze eigen tafel te luisteren naar jou programma.
Kan jij hem niet verrassen door een passend nummer te
draaien ?

Een leuke reactie van Bart volgde al snel.

K. zat in het complot en heeft gisteravond aangegeven vanmorgen tijdig van huis te willen vertrekken en zo zaten we voor aanvang van het programma aan het ontbijt.
En toen kwam het vijfde nummer van het programma met uitgebreid mijn verhaal en het nummer We'll meet again. Mooi hoe zoiets eenvoudigs zo'n bijzonder moment oplevert.
Volgens M. was het weer echt een Car actie: de muziek was geregeld, het sjutje en eitje ook, de broodjes voorraad die hij normaliter in grote hoeveelheden inslaat had ik niet gecontroleerd dus die ontbraken :) (gelukkig was er natuurlijk wel normaal brood in huis wat snel getoast kon worden)

Niet geluisterd maar wel benieuwd hier is de podcast van de uitzending van Bart op zondag van zondag 7 maart 2010 te downloaden. Vanaf minuut 16 is ons stukje te horen.

Car

Voorbereidingen

Onze voorbereidingen voor het weekje New York volgen ?
Sinds vanavond online http:haneninny.blogspot.com

Week om voordat ik er erg in had

Ik zag er best wel een beetje tegenop, twee weken gescheiden van M. en daarvan ook nog een week helemaal alleen thuis. Het is echter omgevlogen voordat ik er erg in had. De films die alleen ik wil zien staan nog steeds ongezien op de harddisk en menig ander thing to do in ongedaan gebleven.

Even een weekje met niemand rekening houden, niet hoeven zorgen, is denk ik wel goed om dat af en toe weer te ervaren.

In de loop van de morgen heb ik er voor gezorgd dat het huis opgeruimd was, bloemetje op tafel, boodschappen gedaan en appeltaart in de oven.

Man 1 K., stond om iets voor drieen voor de deur. Waarschijnlijk onder invloed van een dodelijke vermoeidheid (hij was aardig wit) kon hij het bijna niet voor elkaar krijgen om zijn moeder normaal gedag te zeggen. Hij was op. Waarschijnlijk erg weinig geslapen afgelopen week :)

Veilig thuis kan je dan instorten. Puberaal gedrag zullen we maar denken.

Koffer is neergegooid, snel onder de douche en op naar zijn schone bed, waar hij nu heerlijk ligt te slapen.

Ben bang dat het diner wat ik voor vanavond in huis heb gehaald niet aan hem besteed is. Ik pak wel alleen een boterham en ga alsnog de niet geziene film bekijken :).

Hoop dat man 2 die morgenavond thuis komt iets blijer is om me weer te zien.

Car

Pink Glove Dance

Dit ziekenhuispersoneel "danst" voor de strijd tegen borstkanker. Als het lukt dit fimpje één miljoen keer te laten lopen dan krijgt het ziekenhuis van de fabrikant van de roze handschoenen een grote donatie voor de behandeling van borstkanker!