Mee naar Granada

Maandagmorgen half vijf. Ondanks dat ik zo verstandig was om gisteravond de kaartjes voor het concert van Trijntje Oosterhuis weg te geven en vroeg mijn bed in te duiken ben ik op dit tijdstip niet zo blij. Vroeg opstaan is echt niet meer mijn ding.
Op de automatische piloot doe ik mijn ding zodat we om half zes op de taxi staan te wachten die ons naar het vliegveld zal brengen.
Onderweg naar het vliegveld vertelt dat taxichauffeur dat hij nog maar zes weken hoeft te werken, hij heeft een rijke vriendin aan de haak geslagen, die met 17 bloemenzaken binnen is, en gaat nu voor zijn zoon zorgen, het huishouden laat hij aan iemand anders over. Het is mooi geweest, ouder dan wij is hij niet.
Vol bravour vertelt hij over zijn twee wekelijkse tripjes naar Ierland en regelmatige vluchten naar Monaco. Wat zal hij daar doen vraag ik me later af.
Bij het vliegveld aangekomen vraagt hij of we op vakantie gaan waarop M. hem vertelt dat hij een weekje gaat werken in Granada en ik dit keer gezellig mee ga.
Al weglopend van de auto roept de taxichauffeur hem na dat hij toch eigenlijk maar een sukkel is !
Om twaalf uur zijn we in het hotel in Granada waar M. zich snel in zijn pak hijst. Samen eten we nog even snel een broodje waarna hij naar kantoor vertrekt.
Het zonnetje schijnt heerlijk en ik besluit het oude gedeelte van de stad te gaan bekijken. Via smalle, rustige gezellige straatjes kom ik op een klein pleintje vol met Spanjaarden waar ik enkele uren af en toe verdiept in een boek van de zon geniet. Wat kan het leven toch heerlijk eenvoudig zijn.

's Avonds eten we in een straatje vol met Oosterse zaakjes om om 10 uur richting de kamer te vertrekken.
We zijn moe. Ik van de zon. M. van het werken.

Car