Nagels

Zolang als dat ik me kan herinneren bijt ik nagels.

Tijdens mijn middelbare school periode heb ik een keer een weddenschap afgesloten met een vriendin dat we zouden stoppen. Het lukte haar, ik beet vrolijk door en verloor dus.

Mijn moeder waarschuwde me regelmatig voor fijt. Daar was ik niet bang voor en last had ik er ook nooit van.

Toen we gingen trouwen heb ik het voor elkaar gekregen om op die dag langere nagels te hebben want die ring moest natuurlijk wel om een nette vinger. Kort daarna verviel ik weer in mijn oude gewoonte.

Kunstnagels waren voor mij ook niet de oplossing, ik beet ze er gewoon van af.

Tot nu.

Door de ziekenhuisopname en vervolgens de chemo's wat het rare gevoel in mijn maag met zich meebrengt bleven mijn nagels opeens intakt.

Alleen al de gedachte bij het feit dat ik ze in mijn mond steek maakt me extra misselijk en geeft me het idee dat ik ook nog ongemerkt een bacterie naar binnen werk wat niet echt verstandig is met een verminderde weerstand.

Straks betekent dat nog geen fijt maar direct een ziekenhuisopname.

Vanmorgen heb ik mijn keuze voor de verwenbehandelingen en workshops voor het Texel weekend doorgegeven en wat heb ik o.a. gekozen:

Een manicure met paraffine pakking. Ik kan er zelf om lachen.

En nu maar zorgen dat die nagels begin juni nog aanwezig zijn anders sta ik mooi voor paal.

Car