Zomaar een woensdag en donderdag
Ik zit hier nu aan de keukentafel met de laptop voor me, boven op zolder zijn twee heren begonnen met het ophangen van de horren.
Pa en ma komen zo zodat ik naar de fysiotherapie kan en vanmiddag komt Karin de wekelijkse stofzuiger en badkamerbeurt doen.
(heb me een beetje te druk gemaakt en daardoor weer voor elkaar gekregen dat mijn nek vastzit en mijn hoofd scheef staat, misschien een lekkere massage ?)
Mech belde net of ik een kop koffie had. Fijn Mech dat je het aandorst om te bellen we zien elkaar binnenkort.
Weer enige uren later.....terug op de zolder.
Naar de fysiotherapie geweest, vrouwenpraat uitgewisseld over de aankomende hormoontherapie en de gevolgen die dat met zich meebrengt. Over van alles wat je door de doktoren niet vertelt wordt. Ook is mijn nek lekker gemasseerd en heb ik het advies meegekregen me niet te druk te maken. Weer loslaten....
Voor de vijfde chemo wordt mijn hormoonspiegel bepaalt om te kijken of ik door de chemo al in de overgang ben gekomen. Afhankelijk daarvan krijg ik naast de pillen die 5 jaar geslikt moeten worden ook nog elke drie maanden een gemene spuit.
Vanmiddag ook nog overlegt met de huisarts hoe ik moet handelen als na de volgende chemo de aderontsteking in mijn been weer op gaat spelen.
Zijn advies is een kous er om en de tijd uitzitten totdat de chemo's voorbij zijn. Het zij zo.
Kwam er net ook achter dat ik gisteravond helemaal vergeten ben om Bar te laten weten dat ik niet met het groepje van het Vrijwilligerssteunpunt mee uit eten zou gaan. Dat was me veel te druk aan mijn hoofd maar ik had wel af moeten bellen.
Ook is het er niet meer van gekomen om San terug te bellen.
Zou eigenlijk naar haar toegegaan zijn maar i.v.m. het even niet meer autorijden is Noordhoek moeilijk te bereiken. In plaats daarvan zouden we bellen (San heb het in de loop van de dag wel geprobeerd, probeer het komend weekend)
Als dingen momenteel niet op een lijstje staan vergeet ik het echt.
Het was gisteren een beetje rare dag.
Ik had mezelf 's morgens buitengesloten omdat de tussendeur in de garage niet meer open ging. Hij klemde al een tijdje.
Gelukkig stonden Moon en Pleun op de tennisbaan en nadat ik mijn medicijnen voor vrijdag had opgehaald ben ik bij hen langs gegaan voor een bak koffie.
Pleun heeft daarna de deur open kunnen maken en in de loop van de dag direct voorzien van een nieuw slot.
Mijn eigen hobby bob had er al een paar keer heel deskundig naar staan kijken maar de oplossing nog niet gevonden totdat het nu dus even mis ging.
'S avonds hebben we gezellig met z'n viertjes andijviestamppot gekookt en gegeten. M. kwam "ietsje" later.
Zo op naar het "chemorestaurant" en dan morgen maar weer een shotje halen.
Realiseer me goed dat momenteel alles draait om..... als iemand me tips kan geven om dat los te laten graag advies.
Car
3 opmerkingen:
Heel veel sterkte morgen met je volgende kuur!
Dat vergeetachtige herken ik, chemobrains.....ook ik moet alles nog steeds opschrijven.
En LOSLATEN, meisje wat herkenbaar..
Heel veel liefs, mail je binnenkort.
Hi C...,
goede uitleg over hoe te reageren. Je had van M al gehoord dat ik niet wist hoe ik moest reageren op je blog. Enfin, M vertelde me direct dat je de blog had aangepast zodat het nu duidelijker was. Uiteraard weer met die welbekende blik van M dat ik dat toch had moeten weten. Haha, een fenomeen kan ie zijn.
Ik vind dat je bijzonder leuk schrijft alhoewel de aanleiding natuurlijk niet zo leuk is. Je geeft een goed inzicht wat er gebeurt en wat je bezigheden zijn en vooral wat je bezig houdt natuurlijk.
Dat laatste is de borstkanker die jou getroffen heeft. Nu kan je daar wel allerlei huilverhalen over gaan schrijven maar ik denk dat je de instelling hebt om die maar voor jezelf te houden. Erg dapper maar ook nuchter.
Twee eigenschappen die ik wel in je herken. De enorme nuchterheid en de dapperheid. Ik zal nooit meer vergeten hoe je in Barcelona boven op de schouders van die straatartiest klom. Achteraf kon ik niemand bedenken die dat ook gedaan zou hebben. Teken van dapperheid!!
Ik lees ook meerdere keren het woord LOSLATEN...
Volgens mij allemaal woorden om je in een bepaalde gemoedstoestand te krijgen. Ik denk dat iedere vrouw die borstkanker en alles wat daarbij komt kijken en speelt, het niet kan LOSLATEN... Er over nadenken is een gegeven, dat het je leven nu bepaalt is ook een gegeven...
Nadenken en niet verdrinken in je ziekte geeft alleen maar aan dat je bezig bent het een plek te geven. Weliswaar een plek die je liever niet had gehad maar dat is het lot zullen we maar zeggen...
Klinkt allemaal best wel nuchter als ik dit zo schrijf maar zo bedoel ik het niet. Ik realiseer me dat het bijzonder ingrijpend is voor jou en je gezin. Het erge is dat je ook als buitenstaander machteloos bent...
Dat laat natuurlijk niet onverlet dat ik wel met je meeleef en ook met je Hobby Bob...
M houdt me op de hoogte en ik hou hem in de gaten al denkt ie natuurlijk van niet... hahaha
Nou, ik hoop dat je blog snel eindigd want dat is een teken dat het goed gaat...
Tot aan die tijd lekker blijven schrijven over wat je mee maakt. Blijf ik toch wat beter op de hoogte dan de drie woorden die M uitkraamt (het gaat goed...)
Ik realiseer mij dat ik weer een paar meningen heb verkondigd die niet juist hoeven te zijn... maar het is goed bedoeld.
Als je het goed vind ga ik je binnenkort opzoeken... Ik heb ook een kale kop dus wellicht praat dat wat makkelijker alhoewel ik met jou niet de ervaring heb dat je aan woorden gebrek hebt ;-)
Ik kan me voorstellen dat je het misschien een eng idee vindt en als dat zo is laat je het maar weten via M of rechtstreeks via mijn email: t.hendriks9@chello.nl
Ik hoop dat we effe kunnen beppen...
groet
T
Natuurlijk wil je het loslaten, maar hoe is dat mogelijk als je iedere dag weer wordt geconfronteerd met de ziekte en alles wat er om heen hangt. Ik vond dat het de laatste dagen bij mij lukte, maar gisteren begonnen de eerste haren uit te vallen. Gatver.. Wat een confrontatie weer en weer een grens die verlegt moet worden....
Een reactie posten