Leven en overleven
Gisteren zei ik tegen M. weet je waar wij mee bezig zijn de laatste tijd: niet met leven maar met overleven.
Gelukkig gaat ons het tot nu toe heel goed af mede dankzij de steun van een aantal mensen om ons heen maar een hele grote last komt toch wel op de schouders van M. terecht.
Gisteren is hij ondanks de zaterdag nog een paar uur naar kantoor geweest, s'middags hebben we boodschappen gedaan en 's avonds nog even een gigantische strijk weggewerkt.
Hij had zich voorgenomen vanmorgen om zes uur zijn bed uit te gaan zodat hij ook op zondag nog een paar uur naar kantoor kon gaan en vanmiddag toch ook nog even van de zon zou kunnen genieten. Even een paar uur niets.
Het moet tenslotte af maar wat is nog menselijk ? Wie ligt er straks in een hangmat en wie onder de grond ?
Een echte vrije dag heeft hij sinds eind februari niet meer gehad.
Vanmorgen heeft hij het idee om weer vroeg op pad te gaan even laten varen, moe was de motivatie.
Maar nu een paar uur later is hij toch met zijn hoofd in de zon vergezeld door K. in een open auto zijn laptop op kantoor gaan halen.
We gaan er voor dat dit over een paar maanden over is !!
Dan is het overleven ten einde en gaan wij hopelijk ook weer leven.
1 opmerking:
Beste C,
hier weer een berichtje van T. Je hebt gelijk met je verhaal over overleven. Het is goed om eens stil te staan bij je dagelijkse werk en beslommeringen en dan vooral eens na te denken waar je het allemaal voor doet.
Als guardian angel ;-) van M. signaleer ik hetzelfde als jij. M. begint er een beetje moe uit te zien. Een voorbeeld: M. loopt de rookkamer in (daar maakt ie gelukkig nog wel tijd voor;-)) maar haalt dan niets dan lucht uit zijn zakken. Is ie zijn sjek vergeten! Sprint ie terug de gang in en daarna heb ik hem nooit meer gezien. Echt een gevalletje van teveel hooi op den vork... want dit gebeurt hem niet gauw.
Hier heb ik het voor mijn gevoel best vaak met over gehad zeker als de bekende boeksluitingsperioden daar zijn.
Meestal krijg ik het antwoord:"wie moet het dan doen?" en daarin heeft hij natuurlijk gelijk. M. vergeet echter een ding en dat is dat iemand anders het zeker gaat doen als ie opgebrand thuis zit.
Gelukkig heb ik gemerkt dat zijn elastiek erg rekbaar is en daar moet men respect voor hebben. Hij is natuurlijk ook een beetje een workalholic. Min of meer een genetische afwijking zullen we maar zeggen.
Toch denk ik dat de tijd rijp is als ie gewoon echt een dag voor hemzelf en zijn gezin plant om er effe uit te zijn. Geeft ook weer energie is mijn ervaring...
Efin, de zure appel is een stuk kleiner geworden en straks is ie op. Dan gaat het weer leuk worden voor jullie...
Dan kunnen jullie weer gaan leven!
groetjes
T.
Een reactie posten