De chemomist trekt weer op !

De chemomist is mijn hoofd is weer aan het wegtrekken. De kramp in mijn nek wil nog niet weg maar ga er vanuit dat die ook zijn langste tijd heeft gehad.
Heb ik geen tijd meer voor !!

Overal zie ik caravans rijden, het gaat nu echt kriebelen bij me.
Liep ik enige weken geleden nog te twijfelen of ik het wel zag zitten om met een kale kop te gaan kamperen. Ben nu zover dat het me helemaal niets meer kan schelen.
Merkte gisteren weer toen ik gewoon met een doek om hier door de straat liep dat mensen toch alleen gedag zeggen en verder niets durven te vragen of zeggen, zelfs buren van een paar huizen verder knikken alleen. En ik knik terug.
Raar, je woont in de randstad boven op elkaar maar op zo moment kan je heel alleen zijn.

We zijn vanmorgen de caravan uit de stalling gaan halen en dat deed me toch wel wat.
Regelmatig rennen de waterlanders uit mijn ogen gewoon omdat ik besef dat we qua planning die je niet in de hand hebt na vijf maanden de sneltrein twee weken stil mogen laten staan. (en ik ga er gemakkelijkheidshalve ook vanuit dat hij stil blijft staan)
Tranen puur van geluk.
Allebei happy dat onze vertrouwde caravan dit jaar toch nog voor de deur staat.
M. heeft hem direct in het zonnetje gewassen terwijl ik op een campingstoel voor de deur zat.
De buurman moest even helpen om de caravan op zijn plaats te zetten want mijn armkracht is niet veel.
Misschien moet er op termijn een mover onder zodat M. hem alleen kan verplaatsen.
De komende week is er ruim de tijd om hem te vullen.
Maandag 30 juli staat er eerst nog een afspraak voor bloedprikken en een bezoek aan de oncoloog.

Car