Morgen over de helft van de bestralingen

17 bestralingen zitten er nu op, morgen kan ik zeggen dat ik over de helft ben.
Dagelijks maak ik het ritje naar het ziekenhuis gelukkig nog steeds met mijn eigen auto.
De slootkanten in het Westland worden momenteel gesnoeid en menige dag mag ik enige tijd wachten totdat een vrachtwagen vol geladen is met riet. Dat is de charme van een sluiproute.
Bij het ziekenhuis aangekomen is het vaak even wachten totdat een andere bezoeker de parkeerplaats verlaat. Menigeen zie ik zenuwachtig langs me heen schieten toch op zoek naar die lege parkeerplek die er helemaal niet is.
In het ziekenhuis aangekomen loop ik naar de kelder waar de radiotherapieafdeling gevestigd is en afhankelijk onder welk apparaat ik die dag moet leg ik mijn kaart in de bak en wacht.
Dat wachten duurt over het algemeen niet lang, meestal ben ik veel eerder aan de beurt dan de afgesproken tijd.
Terwijl de ene patient geholpen wordt mag de volgende zich al van bovenkleding ontdoen.
Dan gaat de deur van het slot en wordt je opgehaald door een van de medewerkers, allemaal overigens even aardig.
Ik ga liggen met mijn armen in de steunen, wordt bijgetekend en goed gelegd en de apparatuur draait ter controle een keer van de ene naar de andere kant.
Dan klinkt het "tot zo" en blijf ik even alleen in de kamer zodat de daadwerkelijke bestraling plaats kan vinden.
Kort daarna komen ze de kamer al weer binnen, spring ik van de tafel en wordt weer buiten gezet met de mededeling "tot morgen" zodat ik meestal binnen het half uur het ziekenhuis alweer kan verlaten.

Mijn huid houdt zich goed, begint een beetje te verkleuren (wordt ik toch nog bruin) ik merk echter wel dat mijn conditie en uithoudingsvermogen lekker achteruit holt.
Een raar soort vermoeidheid kan me opeens overvallen.
De afgelopen twee dagen heb ik een stekende pijn in mijn ribben,waarvan een aantal meebestraalt worden ervaren, niet teveel over nadenken en een pijnstiller doet wonderen.

De marmot heb ik al bijna twee weken niet meer opgehad.
Buiten loop ik nog mede i.v.m. de kou met mijn pet, elders binnen moet iedereen er nu maar aan wennen. De marmot geeft me nu echt een gevoel dat ik me aan het verkleden ben.
In het ziekenhuis vertellen ze me al kijkend naar de foto die op het scherm staat dat het me pittig staat, vandaag kreeg ik zelfs te horen dat ik er jonger uitzag.
Maar goed dat niemand het tegenovergestelde tegen me gezegd heeft de afgelopen maanden.
Ik hoop het over een week of twee te kunnen verven zodat de peper en zout kleur weer verleden tijd is.
Afgelopen zondag met het mooie weer heb ik voor het eerst in de cabrio de wind door mijn bijna 1 cm lange haar gevoeld. Was fantastisch. (heb aan je moeten denken Lesley)

Tja en daarnaast is mijn innelijke thermostaat nu toch echt van slag.
Ik die regelmatig met kippenvel liep gooi nu het dekbed van me af en kan het opeens heel erg warm hebben om even later weer op kippenvel niveau te belanden.
Rare gewaarwording dat medicijnen dit met een 41 jarige binnen 1 1/2 maand voor elkaar kunnen krijgen. De chemo's hadden natuurlijk al een aanzet gegeven maar toch.

Car