Weer terug in ons koude kikkerlandje

Gisteren zijn we na een 15 uur durende reis weer thuisgekomen.

Het vliegen is prima gegaan, had ik bij aankomst waarschijnlijk door het dragen van de afknellende armkous nog drie dagen een dikke hand, op de terugweg heb ik besloten om de kous niet om te doen en maar te kijken wat er gebeurde.

Op wat extra rompoedeem na helemaal niets.

Bij aankomst op Schiphol stond Moon klaar met de auto.

We hebben het heerlijk gehad, lichamelijk en geestelijk helemaal los van alles.

Alleen met het nu bezig geweest en echt genoten van het weer, al het lekkers en de totaal andere omgeving. En nieuwe indrukken opgedaan.

De datum een jaar na de diagnose is op een opmerking van de gids na vrijwel geruisloos voorbij gegaan. (ze vertelde aan de groep dat kanker in Mexico bijna niet voorkomt, waarschijnlijk door het ontbreken van stress, ik verschoot even van kleur op dat moment en moest M. echt niet aankijken)

Volgens K. zijn leukste vakantie tot nu toe, hij voelde zich deel uitmaken van RTL travel. (het zielige kind was Europa nog niet uitgeweest en niet meegeweest naar Barbados en Cuba)

Andere jaren hield ik vaak een dagboek bij wat vervolgens in de kast belandde.

Van Mexico en onze komende vakantie's wil ik fotodagboeken bij gaan houden op http://www.hanenopvakantie.blogspot.com/.

Dit blog is alleen afgeschermd, zodat ik zelf op de hoogte blijf wie er toegang hebben, ben je nieuwsgierig, stuur me een mailtje dan nodig ik je uit.

Vandaag zijn mijn mannen weer aan het werk en naar school gegaan en heb ik heerlijk lopen lummelen en de vakantieblog voorzien van foto's.

In de loop van de ochtend contact gehad met een verslaggeefster van het Algemeen Dagblad, ik had toegezegd om mee te werken aan een artikel voor het maandag katern Diagnose over het positief omgaan met ziek zijn. Binnenkort komt er nog een fotograaf langs.

Een van de komende maandagen zal het artikel geplaatst worden. In de gaten houden dus.

Om vijf uur moest ik er toch aan geloven, geen enkele Maya had zijn diensten aangeboden. (om eerlijk te zijn had Moon dit een dag eerder wel gedaan maar had ik verteld dat dat niet nodig was)

Ben ik toch maar even naar de supermarkt gereden, de koelkast moest tenslotte toch gevuld worden zodat er 's avonds gekookt kon worden.

En dan realiseer je je dat morgen Herstel en Balans weer begint en dat ik hier opeens helemaal geen zin meer in heb. Ik wil verder met mijn leven en geen kankerverhalen meer (aan)horen.

Toen ik ook nog eens hoorde dat tijdens onze vakantie een van de deelnemers te horen heeft gekregen dat hij uitgezaaide longkanker heeft en dat hierdoor de sfeer afgelopen week ver beneden pijl was heb ik me voorgenomen om me morgen niet mijn vakantiegevoel door alle verhalen af te laten nemen.

Zou het liefst met een klein groepje het sporten afmaken, de psychoeducatie verzorgen we zelf wel onderling.

Car