Een nieuwe baan !!!!

Soms komt er iets op je pad waar je gewoon geen nee tegen kan zeggen.

De afgelopen maanden heb ik sterk het gevoel gehad dat als de tijd er rijp voor zou zijn er wel weer een leuke uitdaging op mijn pad zou komen.

Toen de reïntegratiemedewerker van het UWV me enige weken geleden telefonisch vertelde dat weer aan het werk komen na de diagnose kanker lastig was heb ik hem verteld dat ik dat zo zwart niet zag.

Zoals ik eerder schreef had ik me voorgenomen om eerst eens lekker van de zomer te gaan genieten en goed na te gaan denken wat ik nu eigenlijk wilde.

Ik heb me het afgelopen jaar regelmatig af lopen vragen waarom de kanker zich geopenbaard had binnen twee maanden nadat ik weer aan het werk was na een lange periode thuis.

Was dit een waarschuwing dat ik niet op de juiste weg was ? Zat ik niet op de juiste plek ?

Kort voordat we naar Mexico vertrokken werd ik gebeld door Ed, zijn core business is het detacheren van bouwkundig personeel.

Hij vertelde dat een klant op zoek was naar iemand die voor een aantal uren per week zelfstandig de administratie kon verzorgen.

Aan mij de vraag of ik hier geen zin in had.

Ed schatte in dat ik wel toe was aan een nieuwe uitdaging. Mijn reputatie van turbo die graag dingen uitzoekt achtervolgd me nog steeds.

Oei zeven jaar geleden draaide ik mijn hand hier niet voor om maar om hier nu direct mee te starten, in eerste instantie kunnen terugvallen op een ander was toch ook wel een lekker idee.

Na een nachtje slapen en overleg met de achterban werd mijn C.V. afgegeven en tijdens de vakantie kreeg ik een berichtje dat het bedrijf graag wilde praten.

Er volgde een heel leuk open gesprek waarin angst werd weggenomen en waarna mijn enthousiasme alleen maar toenam.

Een zelfstandige functie door mijzelf voorlopig gemaximeerd op acht uur per week, welke ik mag verdelen over twee dagen waarbij ik ook nog eens zelf mijn werktijden kan bepalen, desnoods een aantal uren vanuit huis.

Als de klus maar geklaard wordt. Ik zou wel mooi gek zijn als ik hier nee tegen zou zeggen.

Herstel en Balans is over twee weken afgelopen en aansluitend ga ik deze uitdaging aan.

In het begin zal het best nog wel wennen zijn, Dees omschreef het vanavond zo mooi:

"Je weet vast nog wel van 'vroeger' dat je na de zomervakantie altijd een week nodig had om bij te komen. Nu na deze 'kanker'-vakantie zal het best nog even duren, maar dat geeft niet, je vindt vanzelf je ritme wel"

De weg naar boven is wederom verder ingezet. Ben ik dan toch echt over het zwarte gat heengesprongen ?

Car

p.s.
Vandaag ook nog een gesprek gehad met de oncoloog, hij gaat zijn best voor me doen om alsnog een echo voor elkaar te krijgen, ik hoor nog van hem.
Hij vroeg me hoe ik me voelde na de Zoladex injectie ? Een beetje raar weer maar komt dit door de Zoladex, de wederom nieuwe glazen in mijn bril, het gezeur om de echo of toch de spanning die de nieuwe ontwikkelingen met zich mee brengen ?
Ik heb het maar even in het midden gelaten en verteld dat ik het nog niet in kon schatten.