Weer thuis

We zijn weer thuis, het is me gelukt om een weekje los te zijn van... maar uiteindelijk neem je toch ook jezelf mee op vakantie en was ik begin deze week alle starende meewarige gezichten van mijn mede camping bewoners echt zat.
Was s' avonds blij dat ik de caravan in kon en de buff (of "kankerdoek") die ik er onderhand echt niet uit vind zien van mijn hoofd kon trekken en op die paar vierkante meter kaal rond kon lopen/zitten.
Je zou zeggen loop dan gewoon kaal naar buiten maar dat gaat me net nog iets te ver ook al begint er al wat babydons op mijn hoofd te groeien. Zou het alleen maar doen uit opstandigheid. En mijn pruik op de camping beviel ook niet.
Daarbij weer een nieuw portie regen en kou, een overvolle tweede camping en toen heb ik M. maar gevraagd om de hele boel naar Schiedam te verhuizen.
Hij was even niet blij met me.
Vanochtend in de stromende regen de luifel van de caravan getrokken, het moddergrondzeil opgepakt en op naar huis.

Vanavond warm op onze eigen bank hebben we er gelukkig alweer om kunnen lachen.
Toen K. opperde om ons te melden voor het tv programma groeten uit de Rimboe maakte M. de opmerking "wij krijgen het dit jaar nog geen eens voor elkaar om een kaartje te sturen groeten vanaf de camping" lijkt me geen goed plan.

Enige maanden geleden hebben de ouders van een toneelvriendin van K. aangeboden om hem mee te nemen op vakantie naar Egypte. Omdat wij de hoop hadden als gezin zelf toch ook nog even weg te kunnen hebben we uiteindelijk van dit lieve aanbod geen gebruik gemaakt.

Hoe bizar kan het lopen, afgelopen week kregen we het bericht dat zij hun vakantie hebben moeten annuleren omdat er vorige week een knobbel uit haar borst is verwijderd die te klein was voor een bioptie. Goed of kwaadaardig laat nog een week op zich wachten.

Car