UWV en het geluk

Gisteren was dan eindelijk de langverwachtte UWV herkeuring.

De afgelopen jaren heb ik mijn best gedaan om deze voor te blijven.

Na een hele vervelende periode waarin het misschien goed was geweest als het fenomeen weblog ook bestaan had (want die was ook toen zo gevuld geweest) is uiteindelijk het reintegratiebedrijf Reaplus uit Dordrecht op mijn pad gekomen.

Mijn voormalige werkgever was allang failliet, het UWV werkte niet mee en uiteindelijk heb ik het via mijn ziektekostenverzekeraar en de steun van een paar lieve mensen bij Reaplus voor elkaar gekregen dat ik vorig jaar het reintegratietraject af kon sluiten.

De aangevraagde IRO bij het UWV waardoor het traject gedeeltelijk gefinancierd zou worden is tot op de dag van vandaag niet door het UWV uitbetaald.
Ik had het vertrouwen in mezelf teruggevonden en hierdoor ook heel veel klachten gereduceerd.

Misschien mede door tijdens het eerste sollicitatiegesprek open en eerlijk te zijn werd me een baan aangeboden op mijn oude kennisnivo.

Zodat zowel het bedrijf al ikzelf zouden kunnen kijken hoe het zou gaan heb ik toen zelf voorgesteld om van de mogelijkheid gebruik te maken om een proefplaatsing van drie maanden aan te vragen.

Eind februari kreeg ik echter de diagnose borstkanker zodat het afgesproken opvolgende contract geen doorgang vond. Gevolg: Weg baan !

Kon ik het voorheen moeilijk accepteren dat ik was uitgevallen, nu heb ik het direct naast me neergelegd in de overtuiging dat de borstkanker eerst overwonnen moest worden en dan kwam mijn tijd wel weer.

Voor zover een stukje geschiedenis.

I.v.m. de capaciteitsproblemen bij het UWV mocht ik dus gisteren een ritje naar Rijswijk maken.

Binnenkomend bleken er meer baliepersoneel en beveiligingsmedewerkers aanwezig te zijn dan clienten.

De jonge arts die ons (M was meegegaan) kwam halen had zich waarschijnlijk ingesteld op een 100% goedkeuring, ikzelf vorig jaar ook !

Eens na mij kijkend, ik had voor dit bezoek besloten om mijn haarverlies maar eens niet middels de pruik te verbergen, en een snelle blik op het door mij ingevulde formulier werpend werd hij even rood en maakte toen de domme opmerking:

U heeft geluk dat u borstkanker heeft !!!!!!!!!!, nu is er geen discussie mogelijk.
Pardon ??

Een kort gesprek volgde waarin niet gevraagd werd naar afspraken kaarten, waar ik onder behandeling was en waarin hij aangaf maar parttime tijdelijk voor het bureaucratische UWV te werken.

Hij vond dat ik er voor iemand die net 5 chemo's achter de rug had maar goed uitzag. Weer zo'n dom mens die zelf op zicht zomaar een conclusie trekt zonder verder te kijken.

Daarnaast wist hij ook te vertellen dat ik voor herstel en reintegratie een jaar uit moest trekken.

Aan het eind van het gesprek vond hij het nog wel nodig om te adviseren om de borstkanker maar te verzwijgen voor een nieuwe werkgever.

Ach daar moet je begrip voor hebben, die meneer mist zijn okselklieren niet en aan hem is dan ook niet verteld dat de arm niet langdurig en met meer dan 5 kilo belast mag worden om lymfoedeem te voorkomen. Moet je dit dan verzwijgen ? Moet ik me anders voor gaan doen dan ik ben ?

Gelukkig kan ik tegenwoordig om dit soort situatie's lachen.
Heb ik toch nog geluk dat de borstkanker op mijn pad is gekomen !!

Car