Weg Reintegratieplek ?

Twee stappen vooruit, een achteruit. Het gaat lekker.

De Zoladex dip is weer achter de rug.

Heb mezelf er doorheen gewerkt door flink actief te blijven en ervoor te zorgen dat ik elke dag wel een afspraak had staan.

Mijn agenda had ik lekker volgepland om zodoende mezelf maar niet tegen te komen.

Af en toe was het wel een beetje "moeten" maar eenmaal op pad was ik blij met de afleiding of het gezellige praatje.

Nu ik het gevoel heb dat ik weer met beide voeten op de grond sta wil ik de komende tijd juist eens gaan kijken wat er gebeurd als ik mezelf wel tegenkom.

Donderdag heeft er weer een gesprek plaatsgevonden bij de polikliniek klinische genetica.

Er was bedenktijd ingelast om ons te laten realiseren wat een eventuele negatieve uitslag kan betekenen voor zowel mijzelf als onze omgeving.

Er vanuit gaande dat ik bij de 90% behoor waarbij het BRCA1 of 2 gen niet aangetoond wordt zet ik het onderzoek door, bloed is nu gegeven.
Over vier maanden weten we meer.

In de tussentijd heeft een lotgenoot gehoord dat zij daadwerkelijk belast is en ik heb me hierdoor ook gerealiseerd wat dit allemaal teweeg kan brengen.

Flink duimen dus maar de komende maanden dan kunnen we ook dit hoofdstuk weer afsluiten.

Aangestoken door de lotjes om me heen die allemaal aan het nadenken zijn hoe ze hun reïntegratie in gaan vullen leek mij de eerste stap die ik moest nemen een afspraak maken met mijn voormalige bijna werkgever om daar de mogelijkheden tot mijn reïntegratie te gaan bespreken.

Op het moment dat ik ziek werd zat ik nog in de proef-plaatsingsperiode vanuit de WAO waarbij de afspraak was gemaakt om een arbeidsovereenkomst aan te gaan.

Details waren nog niet besproken, maar beide hadden we het gevoel dat dit wel goed zou komen.

De afspraak zou begin december plaatsvinden.

Groot was dan ook mijn verbazing toen mijn oog viel op een vacature in het Algemeen Dagblad van afgelopen zaterdag waaruit ik opmaakte dat diegene waarmee ik deze afspraak gemaakt had haar baan heeft opgezegd.

Ik baalde flink, wat zijn hiervan de gevolgen ? Weg reïntegratieplek ?
Was ik niet ziek geworden dan was ik misschien zelf alweer zo ver geweest dat ik gedeeltelijk deze functie in had kunnen vullen, of zoals vandaag bleek had zij misschien niet de beslissing hoeven nemen om haar baan op te zeggen.

Als er nu even een bekende solliciteert op de functie dan beloof ik dat ik volgend jaar kom helpen.

Car

Stoppen met Zoladex

Met de naderende afspraak bij de internist-oncoloog in het verschiet speelde de afgelopen dagen regelmatig de gedachte door mijn hoofd dat het toch wel heel prettig zou zijn als me verteld zou worden dat er een fout in de PA uitslag was gemaakt en de voormalige tumor toch niet voldoende hormoongevoelig zou zijn zodat ik zou kunnen stoppen met de hormoontherapie.
Het slechte slapen, de kapotte thermostaat, waziger zien, slechte eetlust en emotionele gevoel wat me opeens kan overvallen schrijf ik maar toe aan deze pillen en spuit die ik dagelijks en maandelijks zelf naar binnen werk.
Ja ik weet dat ook zonder hormoontherapie na chemo sommige gevolgen heel normaal zijn maar je moet toch iemand de schuld geven ?
Ik wist dat ik mezelf voor de gek liep te houden maar toch, het is net als de hoop die je hebt als de staatsloterij gaat trekken, je weet maar nooit.
Een innelijke stem zegt aan de andere kant dat ik eigenlijk de hormoongevoeligheid als iets positiefs moet opvatten omdat de hormoontherapie als wapen ingezet kan worden tegen terugkeer van de kanker.
Mijn nieuwe dokter had in het voorgaande gesprek aangegeven dat hij het weefsel volgens zijn eigen normen opnieuw zou laten onderzoeken, vandaar ook deze hoop.
Toen ik dit tijdens het gesprek van vandaag opbiechtte kwam het voorstel om te stoppen met de maandelijkse zoladex injecties.
De hormoonwaarde is al niet meer meetbaar wat inhoud dat de Zoladex me door drie maanden gebruik volledig in de overgang heeft geholpen.
We gaan de komende vier maanden kijken wat er gebeurd, wordt ik weer ongesteld of blijf ik postmenopauzaal ? Dit laatste zou mooi zijn kan ik direct het verwijderen van de eierstokken van het lijstje schrappen.
In de tussentijd kan ik ondervinden of de klachten verminderen, jammer dat ik gisteren net de maandelijkse injectie ben gaan halen.
De tamoxifen (de pillen) moet ik wel gewoon blijven slikken.
De uitslag van de botdichtheidsscan die kort geleden is gemaakt gaf lichte osteoporose aan, maar niets om me zorgen over te maken.

Afgelopen week ben ik benaderd door Michelle, die onlangs de fotosessie heeft gemaakt of ik mee zou willen werken aan een intervieuw in de Esta.
Tijdens de dagen op Texel hoorde een journaliste van het bestaan van de onlangs gemaakte foto's die zij nu voor dit intervieuw wil gaan gebruiken.
De door mij voorgestelde foto heeft de Esta echter afgekeurd, en ik heb hierop besloten om niet met een andere in mijn ogen te naakte foto mee te doen.

Car

De eerste vrije week

De eerste normale week is achter de rug en die is me goed bevallen.
Zal hier in het vervolg niet elke week gaan beschrijven en wil me met mijn blog niet bezig gaan houden met wat we gegeten hebben (nee, M. heeft de gehele week niet meegegeten maar wat extra uren in Nieuwegein gemaakt) maar de eerste normale week wil ik jullie toch niet onthouden.
En anders kan je altijd nog besluiten om te stoppen met lezen.

Zaterdagavond was de laatste Don Giovanni voorstelling waarin K. meespeelde. Zal tijdens de volgende productie waarin K. meespeelt (waarschijnlijk volgende jaar december) nog regelmatig denken aan de Don Giovanni periode.
Volgende productie ben ik weer kookouder hoor K. beloofd !

Zondag vierde mijn pa zijn verjaardag in de Keizershof met een brunch.
Terwijl de salade's in de Keizershof na afloop werden afgevoerd snelde wij naar huis om een salade voor het afscheidsfeestje van Hofplein te produceren die vervolgens door M. werd bezorgd.

Maandag ben ik voor het eerst sinds maanden weer eens echt zelf in mijn huis bezig geweest.
Karin die ons de laatste maanden heeft geholpen komt i.v.m. ziekte niet meer en de nieuwe hulp die ik via de buurvrouw heb weten te vinden kan maar eens per 14 dagen.

Dinsdagochtend kreeg ik van mijn schildersmaatjes een prachtige bos bloemen met als tekst:
"De grote hobbel genomen" , lief ik ben pas een paar weken aan het aquarellen. Een aantal van de meiden ken ik van K. zijn basisschooltijd maar toch..... hartverwarmend.

's Middags had ik samen met Mandy mijn eerst "sportieve middag" bij OCA in Rotterdam. Volgende week voegt Linda zich ook bij ons.

Het zal in het begin nog een beetje aftasten zijn met hoeveel gewicht onze armen belast mogen en kunnen worden. Het algemene advies is om de 5 kg grens niet te overschreiden.
's Avonds barstte ik van de energie, lag er gewoon 's nachts in mijn bed van te stuiteren. Kwam het door het sporten of gewoon van het idee dat de weg naar boven is ingezet ?
De energie heb ik woensdag maar direct gebruikt om heerlijk mijn kledingkast uit te mesten. Kleding met schoudervullingen, werkkleding, te lange colberts, te grote truien alles heb ik afgevoerd. '
Ook in een ver verleden zelfgemaakte kleding waarvan ik normaliter geen afstand kon doen zit nu eindelijk in de zak.
Ruimt ook lekker op in mijn hoofd.

Donderdag de eerste controle bij de radiotherapeut.
Sinds zondag is mijn klierweg-arm bij de schouderkop stijf en neemt het gevoel van het hebben van een tennisbal onder mijn oksel toe.
Heb voor volgende week dan ook al een afspraak met Wil van de lymfedrainage gepland.
Volgens de radiotherapeut komt dit doordat er tijdens de operatie waarin de okselklieren werden verwijderd een gevoelszenuw is doorgesneden. Hierdoor is mijn bovenarm al die maanden vrijwel gevoelloos geweest, of te wel "op vakantie".
Dit zou nu aan het herstellen zijn, aan het gevoel wat gaat ontstaan moet ik volgens hem weer aan wennen. Dit gevoel moet bij me gaan horen.
Mijn pa was ondertussen bezig onze tuin winterklaar te maken, bij thuiskomst ben ik hem gaan helpen.
Ja en dan moet je er aan denken om tuinhandschoenen aan te doen om zodoende wondjes te voorkomen.

En dan is het weer vrijdag en merk je dat het potje leeg is, weer even gas terug nemen dus.

Fijn weekend allemaal.

Car

Woman Wizard dagen /Snot en Kanker

Toen ik in juni schreef dat ik hoopte snel nog eens terug te komen had ik niet kunnen vermoeden dat ik als afsluiting van een periode afgelopen dinsdag dit keer samen met Linda (mijn chemo en bestralingsmaatje) wederom naar Texel zou vertrekken.
Allebei toch wel een beetje met de kriebels in onze buik, welke vrouwen kwamen er nog meer en zou het een beetje klikken ?
Met Mandy en Dees is er de afgelopen maanden een blogcontact ontstaan, nu zouden we elkaar live treffen.
Leuk om onbekende bekende te kunnen begroeten met een paar zoenen.

In hotel Beatrix wat exclusief voor ons was afgehuurd werden we verwelkomt met een high thea.
's Middags lag ik al op de massagetafel van Sascha die zich de afgelopen dagen ook heeft ingezet als keukenhulp.
Woensdag stonden er een tweetal workshops op het programma, een danssessie met Erica en crème maken onder leiding van Marianne die hiervoor speciaal naar Texel was gekomen.
Donderdag heb ik genoten van een schoonheidsbehandeling bij Miranda cosmetique die speciaal voor de Woman Wizard dagen haar salon weer had gesloten.
We zijn weer overladen met verwenproducten en van De Texels kadoshop kregen we wederom een cadeaubon.
In deze winkel werden we weer hartelijk verwelkomt door Margreet die ons voorzag van warme chocomel en kon er gebruik worden gemaakt van de ludieke toilet (die foto item hiervoor)
De slager verzorgde woensdagavond het stampotbuffet en als afsluiting hebben we donderdagavond gegeten bij Strandpaviljoen Paal 28 waarna we naar de vuurtoren zijn gereden om daar op het strand gezamenlijk in een kring naar boven toe te laten weten dat we er nog lang niet aankomen.
Het was eigenlijk de bedoeling om dit net als voorgaande keren te doen d.m.v. vuurpijlen maar Esmee de dochter van Annemarie lag met heftige kiespijn op bed, dit keer hebben we het dus maar naar boven toe geroepen.

Het was weer heel bijzonder om met 13 totaal verschillende vrouwen, alle geconfronteerd met borstkanker een aantal dagen door te brengen.
Openlijk te kunnen praten over de gebeurtenissen van de afgelopen periode, het woord kanker wat niet gemeden werd en de bijwerkingen van de hormoontherapie .(tja het gaat helaas niet alleen om opvliegers)
Ik heb weer heel veel geleerd en vooral ook kunnen relativeren.
We hebben gepraat, gehuild en bovenal veel gelachen. Snot en Kanker zoals een van de vrouwen het omschreef.
Lady's bedankt voor jullie openhartigheid.

Car

Weer thuis

Vanmiddag thuisgekomen na een paar enerverende Woman Wizard dagen.

Ga even alles laten bezinken, binnenkort meer.

Car