De laatste uren van 2009 tikken weg

De laatste avond van 2009, voor het eerst op oudejaarsavond samen thuis.
K. vond het maar saai en is elders feest gaan vieren.
En weet je eigenlijk vind ik het wel prima zo. Gewoon samen languit op onze eigen bank naar de programma's kijkend die ons interesseren onder het genot van een prijswinnende oliebol van Richard Visser en een fles bubbels.
Nu de laatste uren wegtikken ploppen de overdenkingen over 2009 langzaam aan op in mijn hoofd.

2009:

• Stond in het teken van de ophoging rondom onze woning, met een mooie nieuwe tuin als resultaat. Eind november was de oprit weer dichtgestraat en was het zand binnenlopen ten einde. Straatverlichting ook weer laten werken schuift de gemeente door naar 2010.
  
• Toen we gingen tellen bleken we in een jaar 13 landen bezocht te hebben.
  
• K. geslaagd voor zijn Havo examen en vol enthousiasme bezig met zijn HTRO studie
  
• Mijn rots in de branding is enige tijd thuis geweest en nu ook weer vol energie aan het werk in een nieuwe functie.
  
• Vrijwilligerswerk stond in het teken van Angelsfound. Gaat deze energie hier in 2010 weer naar toe ?
  
• De opleiding waarmee ik na de zomervakantie dacht te gaan starten ging en gaat definitief niet door, in 2010 hoop ik te starten met een alternatief plan.
  
• De Zoladex heb ik aan de wilgen gehangen. Hormoonwaarden liepen op, opoe kwam weer om de hoek kijken. Ik twijfel nog regelmatig of dit de juiste keuze is en vind het nog steeds doodeng mede door verschillende herleefde borstkankers bij jonge vrouwen op de Amazones en in mijn omgeving. Geestelijk voel ik me echter zoveel beter zodat de keuze voor kwaliteit van leven wint.
  
• Tamoxifen werk ik nog netjes elke dag naar binnen, dat voelt beschermend.
  
• Ik kan me dankbaar voelen voor een aantal mensen om me heen die in zijn voor af en toe een diepzinnig gesprek en snappen wat er in mijn hoofd om kan gaan.

2010 wordt ook weer een uitdaging.

Ik wens jullie allemaal heel veel gezondheid en een liefdevol 2010, De rest komt dan hopelijk vanzelf.

Car

Beren bleken sneeuwbergen te zijn

M. heeft sinds enige maanden intern een nieuwe functie.
Hij reist niet meer dagelijks voor en na de files naar het kantoor in Nieuwegein maar bezoekt nu regelmatig wereldwijd kantoren van het bedrijf waarvoor hij werkt.
De verhouding werk/prive word hierdoor voor ons aanzienlijk gezonder.
Als hij nu in Nederland is dan is hij 's avonds op een normale tijd thuis en kan normaal met ons meeeten. Hij is niet langer de man die op zondag het vlees snijd.
De dagen voor de kerst stond Parijs gepland.
K. zag het wel zitten, hotel kamer was toch geregeld, auto reed toch, " wij gaan mee ma en gaan heerlijk drie dagen door Parijs struinen"
Ik ben echter tegenwoordig zeer goed in het zien van beren op de weg en die liepen nu ook weer in grote kuddes voorbij. Aan de andere kant realiseerde ik me ook dat menigeen die deze mogelijkheid niet had graag in mijn schoenen zou willen staan en wat is er leuker dan met een enthousiaste puber die ook nog van winkelen houd door een Parijs te struinen wat op dit tijdstip van het jaar prachtig verlicht is met volop aanwezige kerstmarken.
De beren werden dus opzij geveegd en zondagmiddag zijn we vertrokken.
En wat bleek geen beren op de weg maar een afgekondigd weeralarm en tot Antwerpen volop sneeuw op de weg. En eigenlijk was dit weer eens vanouds avontuurlijk. Gewoon gaan en wel zien hoe het loopt.

Gelukkig konden we na Antwerpen normaal doorrijden en arriveerde uiteindelijk met maar 1 1/2 vertraging in Parijs.

Car