Het gaat goed

Maandag had ik weer eens een afspraak met mijn oncoloog.

In eerste instantie had ik eigenlijk helemaal geen zin om de afspraak na te komen, ''handmatige'' controle en de vraag hoe gaat het er mee zouden onderdeel uitmaken van het consult.

Als mensen momenteel aan me vragen: hoe gaat het ermee, dan is over het algemeen het antwoord: best wel goed.

Ik besloot toch maar mijn afspraak na te komen, ik kon namenlijk naar mijn oncoloog toe eerlijk zijn met mijn antwoord.

Op zijn vraag hoe gaat het ermee, kon ik hem lachend vertellen dat het goed gaat.

De sinds drie maanden weer toegediende Zoladex in combinatie met Tamoxifen doet duidelijk zijn werk. (of het werk goed is moet de toekomst uitwijzen)

Regelmatig vlieg ik op, kan het opeens heel heet krijgen, kom slecht in slaap, wordt 's morgens zwemmend wakker met een tintelende linker voet, ben snel moe, mijn gezichtsvermogen fluctueerd, concentratievermogen is laag, stress heeft snel invloed en mijn libido is gedaald tot -100. (Volgens M. ben ik de stemmingswisselingen vergeten te melden)

Kortom de medicijnen werken goed.

Zijn antwoord wist ik van te voren al: als het de kwaliteit van leven zo beinvloed dan kan u altijd de keuze maken om te stoppen, verstandig is het echter niet.

Op het congres van de Borstkankervereniging wat onlangs gehouden werd was verteld dat er een stijging te zien is van terugkeer van de kanker na 5 jaar als vrouwen stoppen met de hormoontherapie.

We hebben dus maar afgesproken dat ik in ieder geval probeer om de medicatie 2 tot 3 jaar vol te houden, dan praten we verder.

Ik vindt nl. niet dat ik momenteel als moeder de keuze heb om te kiezen voor levenskwaliteit.

Zou het mezelf nooit vergeven als zou blijken dat de kanker terug keert en ik gestopt ben.

Mocht iemand aan me vragen hoe het gaat dan krijgt hij gewoon weer te horen: met mij gaat het goed.

Car